انواع پورت‌های فیزیکی در تجهیزات شبکه

در شبکه هایی که ارتباط دستگاه های مختلف درون شبکه به وسیله کابل برقرار شده است، پورت‌هایی وجود دارد که کابل‌های ارتباطی شبکه به آنها متصل می‌شوند و ارتباط بین تجهیزات مختلف را برقرار می کنند حال اینکه این کابل‌ها باید به درگاه‌های متناسب با نوعشان متصل گردند و این پورت‌ها دارای انواع مختلف با ظاهر متفاوت، کاربرد متفاوت و قابلیت‌های متفاوت هستند که در ادامه قصد داریم با آنها آشنا شویم.

پورت‌های اترنت (Ethernet) طبق استاندارد های IEEE سری 802، پورت‌هایی هستند که از نرخ تبادل داده 10 Mbps پشتیبانی می‌کنند؛ یعنی در هر ثانیه توانایی تبادل 10 مگابیت داده را دارند. این پورت‌ها از ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین پورت‌های استفاده شده در شبکه‌های کامپیوتری می‌باشند؛ پورت اترنت دارای درگاهی است که کانکتور Rj45 در آن قرار میگیرد، در واقع کابل شبکه یا همان کابل LAN در دو سمت ابتدا و انتهای خود یک کانکتور Rj45 دارد که این کانکتورها در پورت مورد نظر قرار می‌گیرند و ارتباط شبکه‌ای بین دو دستگاه را برقرار می‌نمایند.

پورت‌های فست اترنت یا اترنت سریع (Fast Ethernet) که ارتقا یافته پورت‌های اترنت هستند از نرخ تبادل داده Mbps 100 پشتیبانی می‌کنند؛ یعنی در هر ثانیه توانایی تبادل 100 مگابیت داده را دارند و این نوع پورت‌ها رایج‌ترین پورت‌های استفاده شده در شبکه‌های کامپیوتری با تعداد دستگاه‌های متصل کم می‌باشند و همچنین اکثر پورت‌های شبکه کامپیوترها، سوییچ‌ها، مودم‌ها، روترها و… از نوع فست اترنت یا اترنت سریع می‌باشند.

در واقع اترنت سریع از نظر پروتکلی، یک نسخه ارتقا یافته از اترنت اولیه است که سرعتی معادل 100 مگابيت در ثانیه را فراهم می‌کند. این افزایش سرعت از طریق کاهش زمان بیت (مدت زمانی که طول می‌کشد تا یک بیت منتقل شود) به 0.01 میکروثانیه میسر شده است؛ در این استاندارد از 100BASE-Tx/Rx استفاده می‌شود، 100 به معنای سرعت 100 مگابيت در ثانیه و Base به معنای سیگنال‎های Baseband است.

این پورت‌ها (Gigabit Ethernet) نسل بعدی پورت‌های شبکه هستند که از توانایی پشتیبانی نرخ تبادل داده Mbps 1000 برخوردار است یعنی می‌تواند در هر ثانیه 1000 مگابیت داده را جابجا کند. با پیشرفت بیشتر اترنت، IEEE در فوریه 1997 IEEE 802.3z یا همان Gigabit Ethernet را معرفی كرد. اگرچه Gigabit Ethernet از CSMA/CD و فرمت فریم اترنت یکسان استفاده می‌کند، اما تفاوت‎های چشمگيری مثل زمان اسلات در آن دیده می‌شود. همان‎طور که از نام آن پيدا است، Gigabit Ethernet سرعت تبادل داده معادل 1000 مگابيت در ثانیه را به صورت full-duplex و half-duplex فراهم می‌کند.

• حداکثر سرعت Fast Ethernet معادل 100 مگابيت در ثانیه است، در حالی که در Gigabit Ethernet  این سرعت به 1000 مگابيت در ثانیه می‌رسد.
• با توجه به پهنای باند بیشتر Gigabit Ethernet انتظار می‎رود عملکرد بهتر و نقاط ضعف کمتری نسبت به Fast Ethernet داشته باشد.
• ارتقا از Ethernet به Fast Ethernet ساده است و هزینه کمتری نسبت به ارتقا از Fast Ethernet به Gigabit Ethernet دارد.
• در Gigabit Ethernet برای دستیابی به نرخ تبادل داده 1000 مگابيت در ثانیه به تجهيزات شبکه ویژه نیاز دارید.
• دستگاه‎هایی که به Gigabit Ethernet متصل می‌شوند را باید تا حدودی به صورت دستی پیکربندی کرد. در حالی که اغلب دستگاه‎های متصل به Fast Ethernet خودشان به صورت خودکار پیکربندی می‌شوند.

پورت‌های دیگری نیز در شبکه‌ها استفاده می‌شود از جمله پورت‌های SFP و XFP که برای اتصال با فیبرنوری کاربرد دارند. SFP از نرخ تبادل داده Gbps 4.25 پشتیبانی می‌کند؛ یعنی در هر ثانیه 4.25 گیگابیت داده را جابجا می‌کند. XFP از نرخ تبادل داده Gbps 10 پشتیبانی می‌کند؛ یعنی در هر ثانیه 10 گیگابیت داده را جابجا می‌کند که نرخ بالایی است و برای استفاده‌های صنعتی و تجاری کلان کاربرد دارند؛ رایج‌ترین پورت‌ها همان اترنت سریع یا فست اترنت و گیگابیت اترنت هستند که تجهیزات مختلف این پورت‌ها را دارند به عنوان مثال سوییچ دی لینک پنج پورت فست اترنت با مدل DES-105 وجود دارد و نیز همین سوییچ با پورت‌های گیگابیت اترنتی با مدل DGS-105 موجود است که DES مخفف D-Link Ethernet Switch و DGS مخفف D-Link Gigabit Switch است و با توجه به نیاز و کاربرد مورد نظر باید تجهیزات مناسب را انتخاب نماییم.

مجموعه پارس نوین انواع مختلف تجهیزات شبکه دارای پورت‌های فست اترنت و گیگابیت اترنت را ارائه می‌کند.